ارتباط توانایی حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت‌های روزمره زندگی بیماران سکته مغزی

  سابقه و هدف: کارکرد حرکتی اندام‌های فوقانی در اجرای مستقل فـعالیت‌های روزمره زندگی دارای اهمیت به‌سزایی می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط توانایی حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت‌های روزمره زندگی بیماران سکته مغزی شهر تهران در مدت زمان بین 24 ـ 6 ماه پس از بروز سکته مغزی بود.   مواد و روش ‌ ها: روش این مطالعه غیرتجربی و مقطعی است. از بین مراجعه‌کنندگان به بخش‌های کاردرمانی شهر تهران، 45 بیمار سکته مغزی واجد شرایط پژوهش به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفتند. حرکت اندام فوقانی مبتلا توسط شاخص فوگل‌مایر، وضعیت اجرای فعالیت‌های پایه روزمره زندگی با شاخص بارتل و فعالیت‌های کارساز روزمره زندگی Instrumental activities daily of living) ) ارزیابی شد.   یافته ‌ ها: بین حرکت اندام فوقانی با استقلال در فعالیت‌های پایه (565/0= r و 001/0 P< ) و کارساز (431/0= r و 003/0 P< ) روزمره زندگی هم‌بستگی معنی‌دار بود. از نظر توانایی حرکت جداگانه مفاصل، حرکت مفصل شانه و آرنج با استقلال در فعالیت‌های پایه و کارساز روزمره زندگی ارتباط معنی‌دار بود، اما حرکات دست تنها با فعالیت‌های پایه روزمره زندگی هم‌بستگی داشت.   نتیجه ‌ گیری: پژوهش حاضر هم‌بستگی متوسط بین کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا با استقلال در فعالیت‌های روزمره زندگی را نشان داد. از آنجایی که برای کسب استقلال در فعالیت‌های معمول روزانه، توانایی کاملاً طبیعی کارکرد حرکتی اندام فوقانی مبتلا چندان ضروری نمی‌باشد، بررسی عوامل دیگر ضرورت دارد.